Urodził w roku 1856 się w Warszawie, był synem Stanisława Jakuba i Michaliny z Witanowskich. Zmarł w 1899 r. w Petersburgu. Zwłoki zostały przewiezione do grobu rodzinnego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Inżynier kolejnictwa, konstruktor mostów, profesor mechaniki budowli w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, światowy pionier teorii sprężystości. W 1877 r. rozpoczął pracę na kolei Petersbursko – Warszawskiej w Pskowie, potem w Wilnie. Projektował i kierował wieloma pracami budowlanymi i inżynierskimi, które dotyczyły m. in. wodociągów kolejowych i miejskich, mostów przez Wilejkę, rzeźni miejskiej, rozbudowy stacji Wilno. W 1888 r. w Petersburgu zaprojektował przykrycie peronów na stacji Gatczyna, stosując po raz pierwszy w Rosji stalowe trójprzegubowe kratownice łukowe. W 1890 r. kierował przebudową linii, konieczną wobec zwiększenia obciążeń i szybkości pociągów. W 1894 r. opublikował pracę pt. Badania nad sztywnością prętów ściskanych, która stała się podstawą stosowanych do dziś metod obliczania ściskanych elementów konstrukcyjnych. Opublikował również kilkanaście prac naukowych z zakresu mechaniki budowli i zagadnień kolejowych oraz przygotował skrypty z teorii sprężystości i mechaniki budowli. Zbiór jego dzieł został wydany w j. rosyjskim w l. 1902 – 4 przez Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu.
